مدح و شهادت مسلم بن عقیل علیه‌السلام
ای تـن و جـانـت سـپـر هـر بـلا کـوفـۀ تـو قـطـعـه‌ای از کــربـلا یک‌تـنه خود بر سپـهـی غـالـبـی نـجـل عــقــیـل بـن ابـی‌طـالــبـی ای ز تـــمــام شــهــدا پــیـش‌تــر وصف تو از بـیـنـش ما بـیـشـتر پـیـش‌تـر از لــیــلـۀ مــیــلاد تــو بـوده رســول دو ســرا، یـاد تـو واقـف اســرار خــدای جــلــیــل وصف تو را گـفـته برای عـقـیل بـر پــسـر فـاطــمـه دل بـاخـتـی بـا غـم او سـوخـتـی و سـاخـتـی غـربـت تـو بـار غــم کــوچـه‌هـا »سعی» تو در پیچ و خم کوچه‌ها آهِ تــو در ســیــنــۀ دیــوار بــود اشـک تـو وقـف قــدم یــار بــود کوفه چه بی‌عار و چه بی‌درد بود بین همه پـیرزنی «مرد» بود... بخت به وی کرد خطاب این‌چنین: طـوعـه به مـردانگـی‌ات آفرین! وجه خـدا شمع شـبـسـتان توست جان حسین است که مهمان توست اشک شـده مـونـس تـنـهـایـی‌اش خـون چـکـد از دیـدۀ دریـایی‌اش دیـده بـه مـکـه دل شـب دوخـتـه سـوخـتـه و سوخـتـه و سـوخـتـه گـشـته تـپـش‌های دلـش یا حسین زمـزمه دارد دل شب با حـسین: ای بـه شـرف فـوق خـلـیـل خـدا ای به مـنـای‌ت سـر و جـانم فـدا حـرمـلـه با تـیـر کـشـد انـتـظـار تـیـر کـجـا و گـلـوی شـیـرخوار تــیــر کـجــا و دل افــروخــتـــه تـیـر کـجــا و گـلــوی سـوخـتــه کـوفه مـحـل همه نـیـرنگ‌هاست دسته‌گـل سنگ‌دلان سنگ‌هاست |